Sindrom slomljenog srca je entitet još uvijek u potpunosti nepoznatog uzroka i načina nastanka (etiologije i patogeneze) koji se klinički manifestira naglo nastalom boli u prsima i/ili otežanim disanjem kojoj obično prethodi epizoda emocionalnog ili fizičkog stresa.

Sindrom slomljenog srca (sinonimi u literaturi su; Tako – Tsubo kardiomiopatija, reverzibilna stres kardiomiopatija, ampula kardiomiopatija) je entitet još uvijek u potpunosti nepoznatog uzroka i načina nastanka (etiologije i patogeneze) koji se klinički manifestira naglo nastalom boli u prsima i/ili otežanim disanjem kojoj obično prethodi epizoda emocionalnog ili fizičkog stresa. Elektrokardiografske (EKG) promjene oponašaju akutni infarkt miokarda sa ST-elevacijom (STEMI; eng. ST-elevation myocardial infarction), ali se koronarografijom ne nalaze značajna suženja ili potpuna začepljenja arterija koje hrane srčani mišić (epikardijalne koronarne arterije). 

Sindrom slomljenog srca se znatno češće javlja u žena nego u muškaraca (7 : 1), i to u žena u menopauzi prosječne dobi oko 60 godina. Podaci se odnose na Japansku populaciju, a gotovo isti su dobiveni u kasnije provedenim istraživanjima u Europi i Americi. Stvarna učestalost sindroma slomljenog srca u ukupnoj populaciji nije poznata.

Rizični čimbenici za pojavu entiteta nisu definirani, no kod većine opisanih slučajeva postoji značajan rizični profil za koronarnu bolest poput povišenog krvnog tlaka, masnoća krvi, prekomjerne tjelesne težine itd. što još više u dijagnostičkom algoritmu zavodi u smjeru postavljanja dijagnoze srčanog infarkta. U gotovo 100% slučajeva pojavi sindroma prethodi epizoda emocionalnog, fizičkog ili psihičkog stresa. Opisani su slučajevi sindroma slomljenog srca nakon iznenadne smrti bliske osobe, prometnih nezgoda, bolesnika s malignom bolesti, raznih oblika zlostavljanja u obitelji, poslovnih neuspjeha, kockarskih gubitaka, velikih prirodnih katastrofa poput potresa, asmatskog napadaja, ezofagogastroduodenoskopije, nakon spolnog čina itd.

Sindrom slomljenog srca prvi puta je opisan u Japanu kao sindrom prolazne disfunkcije lijeve srčane komore s kliničkom slikom akutno nastale boli u prsima, EKG promjenama i laboratorijskim biljezima ozljede srčanog mišića koji su upućivali na razvoj srčanog infarkta (STEMI). Kako je kontrastnim invazivnim snimanjem i prikazom (ventrikulografijom) lijeva komora (klijetka, ventrikul) kod bolesnice izgledala kao boca za hvatanje hobotnica u Japanu, autori su sindrom nazvali „Tako-Tsubo“ kardiomiopatija («tako» na japanskom znači hobotnica, a «tsubo»  boca). Do 2000. godine entitet je opisivan samo u Japanu, a danas se sve više prepoznaje i opisuje u Europi i Americi.

Sindrom slomljenog srca sam po sebi ne zahtijeva nikakvo specifično liječenje. Ako se razviju komplikacije kao što su srčano popuštanje, maligne srčane aritmije, formiranje ugruška u lijevoj klijetki i sl. tada se poduzima aktivno intenzivno liječenje.

Generalno gledajući, sindrom slomljenog srca ima dobru prognozu; radi se o prolaznoj disfunkciji lijeve klijetke, komplikacije kliničkog tijeka bolesti su rijetke, bolnička smrtnost je niska, prema nekim izvještajima oko 1%, ne zahtijeva nikakvo specifično liječenje, na kliničarima je dakle „samo“ da je prepoznaju. Dijagnosticiranje sindroma slomljenog srca u centrima gdje se rutinski izvodi invazivna kardiološka obrada ne bi trebalo predstavljati veći problem ukoliko koronarografija pokaže uredan nalaz koronarnih arterija i ventrikulografija tipičan oblik lijeve klijetke.

Prema mišljenju brojnih kliničara, sindrom slomljenog srca nije novi medicinski fenomen, radi se o entitetu koji je postojao i ranije, ali nije bio prepoznat radi nerazvijenih i nedostupnih dijagnostičkih metoda. Danas, kada je invazivna kardiologija napredovala i kad je znatno dostupnija u rutinskoj praksi, moguće je entitet prepoznati i dijagnosticirati. Zato broj opisanih slučajeva iz dana u dan u svijetu raste.