Hiperkinetski poremećaj s poremećajem pažnje (ili attention deficit hyperactivity disorder – ADHD) najčešći je razvojni problem u djetinjstvu, tj. razvojni poremećaj središnjeg živčanog sustava u djetinjstvu, a nastavlja se u adolescenciji i odrasloj dobi.

Simptomi se obično počinju javljati do 5. godine života, no dijagnoza se obično postavlja prilikom polaska u školu jer se tada javljaju specifični zahtjevi u toj sredini, odnosno obično ga opažaju učitelji jer takva djeca ometaju okolinu. Karakteristike ove skupine poremećaja su pretjerana i dezorganizirana aktivnost, neuspjeh da se provedu aktivnosti za koje je potreban kognitivni angažman, pa se prelazi s jedne aktivnosti na drugu, bez da se prethodna aktivnost dovrši.

Ovaj je poremećaj dugo vremena bio neprepoznat. Hiperaktivnost kod muškaraca opisana je još 1902. godine, no tada se smatralo da su takva djeca neposlušna, slabo motivirana ili loše odgojena, pa nisu bila uključena ni u kakav tretman. U odrasloj se dobi taj poremećaj još teže prepoznavao, pa se za takve osobe često smatralo da je kod njih prisutan poremećaj ličnosti ili afekta. Međutim, kod ADHD-a je prisutan ozbiljan poremećaj samoregulacije i organizacije ponašanja, a navedene su funkcije vezane uz prefrontalnu regiju, mezencefalon i mali mozak. 

Ovaj se poremećaj javlja kod 5 do 10% djece, a četiri je puta češći kod dječaka. U općoj populaciji je zastupljen s 4 do 5%. Uz njega se često javljaju poremećaji učenja. U nasljeđivanju sudjeluje velik broj različitih gena. Istraživanja su na primjer pokazala da je ADHD češći kada je plod izložen alkoholu i pušenju majke tijekom trudnoće, kada je novorođenče niže porođajne težine te ako je izloženo olovu i prehrambenim aditivima.

Prema Međunarodnoj klasifikaciji bolesti poremećaji ponašanja i emocija svrstani su pod šiframa od F90 do F98. Hiperkinetski poremećaj (F 90) čini grupa poremećaja koji imaju rani početak, uz nedostatak ustrajnosti u aktivnostima kod kojih je potreban kognitivni angažman i mogućnost da se iz jedne aktivnosti prelazi u drugu bez da se prethodna aktivnost završi, a također je prisutna slabo regulirana i dezorganizirana pretjerana aktivnost. Djeca s hiperkinetskim poremećajem su obično neoprezna, sklona povredama, impulzivna, imaju problema s disciplinom, socijalno su dezinhibirana i nedovoljno obazriva. Zbog toga mogu biti neomiljena među drugom djecom i izolirana. Također kod takve djece postoji oštećenje kognitivnih funkcija, kašnjenje u razvoju govora i motornog razvoja. Ostale komplikacije mogu biti sniženo samopoštovanje i disocijalno ponašanje.

Navedeni je poremećaj prisutan u školskoj dobi, međutim često se nastavlja i u odrasloj dobi. Kod mnogih s vremenom dolazi do postupnog poboljšanja pažnje i aktivnosti. Kod jednog dijela takvih osoba u odrasloj dobi dolazi do izražaja disocijalno ponašanje, konzumacija alkohola i drugih psihoaktivnih tvari.