Ciklotimija ili ciklotimični poremećaj spada u poremećaje raspoloženja. Radi se o perzistirajućem nestabilnom raspoloženju, a uključuje veći broj izmjena blažeg depresivnog raspoloženja i blaže povišenog raspoloženja.

Ciklotimija ili ciklotimični poremećaj spada u poremećaje raspoloženja. Radi se o perzistirajućem nestabilnom raspoloženju, a uključuje veći broj izmjena blažeg depresivnog raspoloženja i blaže povišenog raspoloženja, koji ne ispunjavaju kriterije za depresivnu epizodu. Da bi se mogla postaviti dijagnoza ovog poremećaja, potreban je duži period promatranja bolesnika ili postojanje podataka o ranijem ponašanju, a smetnje moraju trajati najmanje 2 godine. Promjene raspoloženja obično ne ovise o vanjskim događajima.

Kako su ovi simptomi blaži nego u ostalim poremećajima raspoloženja, ove osobe nisu upadnog ponašanja, pa njihove smetnje mogu ostati neprepoznate, posebno stoga jer se obično ne javljaju psihijatru. Vrlo često se ciklotimija dijagnosticira kod osoba koje sa liječenjem započnu radi nekog drugog psihičkog poremećaja (npr. poremećaja ličnosti ili ovisnosti o psihoaktivnim tvarima).

Prvi, uvodni i blagi simptomi obično se javljaju postupno prije 21. godine života. Karakteristične su nagle izmjene kratkotrajnih perioda depresivnog raspoloženja (vrlo blagog intenziteta) i blagog hipomanog raspoloženja. Trajanje jednog ciklusa može biti od nekoliko dana do nekoliko ciklusa tijekom jednog dana. Da bi se postavila dijagnoza ovog poremećaja, simptomi moraju trajati barem dvije godine, odnosno kod djece i adolescenata godinu dana, no u tom periodu ne smije postojati period dulji od dva mjeseca kada je raspoloženje bilo stabilno. Uglavnom se izmjenjuju periodi pojačane pospanosti i duljeg spavanja s periodima nesanice; potreba za osamljivanjem i povlačenjem od okoline s prenaglašenom potrebom za druženjem; periodi plačljivosti s periodima pretjerane šaljivosti; opća psihomotorna i misaona usporenost s periodima ubrzanog mišljenja i ponašanja kao i pretjerano samopouzdanje s osjećajem manje vrijednosti i gubitka samopoštovanja. Takve nagle promjene raspoloženja uzrok su brojnih nesporazuma s okolinom, no isto tako stvaraju i osjećaj zbunjenosti u samoj osobi. Takve osobe su veći dio vremena razdražljive, uz stalne “uspone i padove” u svom raspoloženju i ponašanju, a svoje brojne i različite akcije uglavnom ostavljaju nedovršene. Često si pokušavaju “pomoći” koristeći lijekove na vlastitu ruku ili neke psihoaktivne tvari.

Učestalost javljanja ovog poremećaja tijekom života je između 0,4 i 1%, a podjednako je zastupljena u oba spola. Kod ovih osoba postoji povećan rizik za razvoj bipolarnog afektivnog poremećaja.

Liječenje se procjenjuje ovisno o slučaju, no posebno je važno uključiti one bolesnike kod kojih je narušeno svakodnevno funkcioniranje ili one s pozitivnim nasljeđem za bipolarni afektivni poremećaj.  

U liječenju se preporuča koristiti stabilizatore raspoloženja uz suportivne psihoterapijske tehnike. Antidepresive treba izbjegavati jer mogu potaknuti prijelaz sniženog raspoloženja u povišeno raspoloženje, odnosno čak u hipomanično ili manično raspoloženje. Dakle, stabilizatori raspoloženja pomažu regulirati i stabilizirati raspoloženje, odnosno postojanje oscilacija između depresije i hipomanije. Od ostalih lijekova ponekad se koriste atipični antipsihotici ili benzodiazepini. Nije uvijek moguće odmah pronaći najpogodniji lijek, pa su ponekad potrebne i kombinacije lijekova.

Psihoterapija čini važnu komponentu u liječenju ovog poremećaja, posebno jer može pomoći u stjecanju uvida u sam poremećaj i kako ga liječiti. Važnost pravovremenog liječenja je i u sprečavanju razvoja maničnih ili depresivnih epizoda u punom opsegu.