Poznat je negativan učinak stresa u razvoju ove bolesti, a dodatno narušeno nošenje sa stresom posljedično može dovesti do razvoja psihičkih poremećaja uključujući depresiju, anksioznost, kronični umor, poremećaje spavanja i drugih.

Multipla skleroza kao kronična upalna demijelinizacijska bolest središnjeg živčanog sustava dovodi do pojave niza neuroloških simptoma kao što su npr. optički neuritis, parcijalni transverzalni mijelitis, sindrom moždanog debla, optički neuritis, hemipareza, hemihipoestezija, afazija, itd. No, važno je istaknuti kako je učestala manifestacija i drugih simptoma poput bolova, umora, poremećaja spavanja, kognitivnih i različitih psihijatrijskih simptoma. Kognitivna oštećenja su važna kao mogući uzrok invaliditeta ovih osoba.
U procesu prihvaćanja dijagnoze pacijenti se suočavaju s raznolikim emocionalnim reakcijama, od šoka, straha, tuge, anksioznosti, ljutnje i žaljenja. Multipla skleroza kao neizlječiva bolest s brojnim posljedicama koje ostavljaju posljedice na tjelesnom i psihičkom planu, uključujući narušavanje autonomije oboljele osobe, digniteta, socioekonomskog statusa, a često i životnih planova.

Poznat je negativan učinak stresa u razvoju ove bolesti, a dodatno narušeno nošenje sa stresom posljedično može dovesti do razvoja psihičkih poremećaja uključujući depresiju, anksioznost, kronični umor, poremećaje spavanja i drugih. Dodatni rizični čimbenici za razvoj psihičkih poremećaja kod ovih osoba su niži socioekonomski status, dob, spol, dizabilitet, lošija prilagodba na bolest i nedostatak socijalne podrške. Određeni lijekovi koji se koriste u liječenju multiple skleroze (u tom se smislu ističe interferon beta), povezuju se s demaskiranjem depresivnih simptoma. Određena istraživanja upućuju da prethodne terapije poremećaja raspoloženja (depresija, bipolarni afektivni poremećaj) mogu biti prediktor za razvoj depresivnog sindroma kada se pacijent liječi ovom terapijom.

Od psihičkih poremećaja koji se javljaju kod osoba oboljelih od multiple skleroze u prvom se redu ističe depresija, s doživotnom prevalencijom od 25 do 50%, što je dva do pet puta češće nego u općoj populaciji. Najčešći simptomi koji se javljaju u sklopu multiple skleroze su obeshrabrenost, razdražljivost, smetnje pamćenja/koncentracije, nesanica, umor, nesanica i snižen apetit. Depresivni se poremećaj može javiti u bilo kojem stadiju multiple skleroze, pa tako i kod blažih oblika. Ipak, povišen je rizik za razvoj depresije oko godinu dana nakon postavljanja dijagnoze. Rizični čimbenici koji utječu na veću pojavnost depresivnog poremećaja kod ovih bolesnika su veća opterećenost lezijama u lijevom arkuatnom fascikulusu i prefrontalnom korteksu, prednjem temporalnom režnju i parijetalnom režnju. Ključnu ulogu u regulaciji raspoloženja ima hipokampus. Neka istraživanja ukazuju na gubitak sive tvari u limbičkim strukturama bazalnih ganglija, što ima za posljedicu deficite tipične za depresiju (npr. motivacija za postizanje zadovoljstva), dok atrofija prefrontalnog korteksa utječe na pojavu maladaptivnih strategija sučeljavanja i posljedično razvoja depresivnih simptoma. Disfunkcija osovine hipotalamus-hipofiza-nadbubrežna žlijezda može imati ulogu u progresiji same multiple skleroze koju prate poremećaji raspoloženja. Kognitivna oštećenja su učestala, čak kod 40–65% oboljelih. Mogu se pojaviti od početka bolesti, a najzahvaćeniji su brzina procesiranja, učenje novih sadržaja, radna memorija, vizualna i verbalna memorija. Prisutan je dodatni utjecaj depresivnih simptoma na pogoršanje pažnje, brzinu procesiranja informacija radnu memoriju i izvršne funkcije.