Septička kardiomiopatija je reverzibilna disfunkcija miokarda u septičkih bolesnika. Smanjenje kontraktilnosti miokarda prisutno je u više od 40% bolesnika s teškom sepsom.

Septička kardiomiopatija je reverzibilna disfunkcija miokarda u septičkih bolesnika. Smanjenje kontraktilnosti miokarda prisutno je u više od 40% bolesnika s teškom sepsom ili sa septičkim šokom. Sepsom inducirana disfunkcija miokarda jedan je od glavnih prediktora lošeg ishoda liječenja septičkih bolesnika. Smrtnost septičkih bolesnika sa septičkom kardiomiopatijom je od 70-90%, a bez nje oko 20%. Septičku kardiomiopatiju karakterizira dilatacija klijetki, sniženje istisne frakcije klijetki, slabiji odgovor na nadomjestak tekućine i na vazoaktivnu terapiju te reverzibilnost unutar 7-10 dana.

Reverzibilna disfunkcija miokarda prvi put je opisana 1984. godine uz pomoć radionuklidne ventrikulografije. Transtorakalna ehokardiografija već od 1990. godine ima veliki doprinos u dijagnozi septičke kardiomiopatije. Ehokardiografija može imatu ključnu ulogu u zbrinjavanju bolesnika s teškom sepsom ili septičkim šokom zbog isključenja kardijalnog uzroka sepse, a često i za vođenje i kontrolu optimizacije hemodinamskih parametara. Brojne ehokardiografske studije pokazuju smanjenje kontraktilnosti miokarda lijeve klijetke u bolesnika sa septičkim šokom. Uz nove mogućnosti hemodinamskog monitoringa i novije ehokardiografske metode danas možemo bolje dijagnosticirati ovu vrstu kardiomiopatije nego prije desetak godina.

U nastanku septičke kardiomiopatije imaju udjela brojni izvanstanični i stanični mehanizmi uz interakciju brojnih čimbenika koji sudjeluju u regulaciji radne muskulature srca i u sustavu unutarstaničnog prijenosa signala. Kao rezultat interakcije brojnih čimbenika nastaje poremećaj u povezanosti između unutarstaničnog citoskeleta i izvanstaničnog matriksa uz slabljenje prijenosa snage kontrakcije miokarda. Za dijagnosticiranje septičke kardiomiopatije koristi se hemodinamski monitoring, elektrokardiografija, transtorakalna i transezofagusna ehokardiografija i laboratorijski testovi.

Postoje i brojne nekardijalne kritične bolesti kao što su neurogena disfunkcija miokarda kod subarahnoidalnog krvarenja, ishemijskog moždanog udara, subduralnog krvarenja i traume glave, kod kojih nastaje septička kardiomiopatija. Također je važno navesti iakutno zatajenje respiracijskog sustava, anafilaksiju, politraumu, opekotine, hemoragijski šok, rabdomiolizu, otrovanja, pankreatitis, hipotermiju i hipertermiju, hipertenzivnu krizu, emocionalni stres, malnutriciju i hipokalcemiju kod kojih može nastati septička kardiomiopatija.

U liječenje septičke kardiomiopatije spada kontrola infekcije, optimizacija hemodinamskih parametara, nadomjestak tekućine, vazopresori, inotropna terapija, primjena krvnih derivata i statini. Adekvatnu i učinkovitu terapiju septičke kardiomiopatije za sada još nemamo. U liječenju septičke kardiomiopatije koristimo kardioprotektivnu terapiju, uzročno liječenje sepse ili septičkog šoka  uz suportivne mjere.

U zaključku možemo naglasiti da su unazad 30 godina provedena brojna istraživanja septičke kardiomiopatije, međutim i dalje nema potpunog objašnjenja etiopatogeneze bolesti, a niti učinkovite terapije.