Antitrombocitna terapija je neophodna u cilju sprječavanja velikih kardiovaskularnih događaja kod bolesnika s perifernom vaskularnom bolešću. Prilikom uvođenja antitrombocitne terapije potrebno je kod svakog bolesnika procijeniti tromboembolijski rizik i rizik od krvarenja, a tijekom uzimanja antitrombocitne terapije bolesnika treba redovito kontrolirati i po potrebi korigirati terapiju.

1. ANTITROMBOTSKA TERAPIJA U BOLESTIMA KAROTIDNIH ARTERIJA, VERTEBRALNIH ARTERIJA I ARTERIJE SUBKLAVIJE

U asimptomatskoj ili simptomatskoj stenozi karotidne arterije preporučuje se dugotrajna pojedinačna antitrombocitna terapija acetilsalicilnom kiselinom ili klopidogrelom.

 U ranoj fazi liječenja cerebrovaskularnog inzulta ili tranzitornog ishemijskog poremećaja može se preporučiti dvojna antitrombocitna terapija (acetilsalicilna kiselina i klopidogrel ili tikagrelor).

Nakon implantacije stenta preporučujem se dvojna antitrombocitna terapija (acetilsalicilna kiselina i klopidogrel).

U asimptomatskoj stenozi karotidne arterije visokorizičnih bolesnika s komorbiditetima ili nakon postupka revaskularizacije preporučuje se dugotrajno uzimanje acetilsalicilne kiseline i niskih doza rivaroksabana (oralni antikoagulantni lijek) uz predhodnu procijenu rizika krvarenja.

U slučaju stenoze vertebralne arterije ili arterije subklavije preporučuje se antitrombocitna terapija zbog većeg kardiovaskularnog rizika u tih bolesnika.

• ANTITROMBOCITNA TERAPIJA U BOLESTIMA AORTE

U slučajevima teških ili složenih plakova na stijenkama aorte primjenjuje se dugotrajna antitrombocitna terapija.

Nakon tromboembolijskog incidenta s posljedičnim cerebrovaskularnim inzultom ili tranzitornog ishemijskog poremećaja zbog složenog aortnog plaka treba uzimati antitrombocitnu terapiju, a u nekim slučajevima se preporučuje i dvojna.

U cilju smanjenja ukupnog kardiovaskularnog rizika bolesnika s aneurizmom grudne ili trbušne aorte primjenjuje se antitrombocitna terapija. U slučajevima intraluminalnog tromba ili okluzivne aneurizme treba uvesti antikoagulantnu terapiju.

Nakon akutnog aortnog sindroma ovisno o bolesti primjenjuje se antitrombocitna ili antikoagulantna terapija (npr. ovisno o prisutnoj fibrilaciji atrija, mehaničkoj valvuli…).

Ovisno o procijenjenom riziku nakon torakalne endovaskularne aortne reparacije (TEVAR) primjenjuje se dugotrajna antitrombocitna terapija (acetilsalicilna kiselina).

• ANTITROMBOCITNA TERAPIJA U BOLESTIMA ARTERIJA DONJIH UDOVA

U slučajevima asimptomatske bolesti arterija donjih udova bez pridružene druge aterosklerotske bolesti treba individualno procijeniti kardiovaskularni rizik, rizik krvarenja i korist uvođenja acetilsalicilne kiseline, ali u slučajevima prisutne još neke aterosklerotske bolesti (npr. koronarna bolest) može se uz acetilsalicilnu kiselinu preporučiti oralni antikoagulans (rivaroksaban) ukoliko je rizik krvarenja mali. Antitrombocitna terapija je temeljna terapija simptomatske bolesti arterija donjih udova. Ukoliko je predviđen endovaskularni zahvat na arterijama  umjesto acetilsalicilne kiseline se uvodi klopidogrel, a nakon infrainguinalne implantacije stenta najmanje mjesec dana bolesnici uzimaju uz dvojnu antiagregacijsku terapiju (acetilsalicilna kiselina i klopidogrel). Bolesnici koji su podvrgnuti revaskularizaciji, a imaju nizak rizik krvarenja uz acetilsalicilnu kiselinu uzimaju i male doze rivaroksabana.

• ANTITROMBOCITNA TERAPIJA U BOLESTIMA BUBREŽNIH I MEZENTERIJALNIH ARTERIJA

Svim bolesnicima sa stenozom bubrežne ili mezenterijalne arterije uvodi se antitrombocitna terapija acetilsalicilnom kiselinom. Ukoliko se podvrgnu implantaciji stenta minimalno mjesec dana uzimaju dvojnu antitrombocitnu terapiju.