Michael H. Stone u svom članku o graničnom poremećaju ličnosti objavljenom u The American Academy of Psychodynamic Psychiatry and Psychoanalysis piše o različitim čimbenicima vezanim uz navedeni poremećaj, kao i određenim smjernicama u terapijskom pristupu, a navodi se i moguće nasljeđivanje predisponirajućih čimbenika za razvoj poremećaja.

Termin „borderline“ koristio se početkom 20 stoljeća kako bi označio stanje koje je u blažoj formi nalikovalo, odnosno bilo je “granično” — jednoj od dviju „velikih psihoza“, shizofreniji ili bipolarnom afektivnom poremećaju. Može se reći kako je postojala čvršća veza, i konceptualno i epidemiološki, između shizotipne ličnosti i razvijene shizofrenije. Veza između graničnog poremećaja ličnosti i bipolarnog afektivnog poremećaja činila se slabijom. U jednom ranijem članku navodi se kako tada dostupni dokazi upućuju na shizotipnu ličnost kao varijantu shizofrenije, dok se razmatra moguća veza između graničnog poremećaja ličnosti i bipolarnog poremećaja. Studija blizanaca Torgersena u Norveškoj (1984.) pokazala je kako se čini da genetski čimbenici utječu na razvoj shizotipne ličnosti, ali ne i graničnog poremećaja.

Suvremena razmišljanja (prema autorima Kavoussi i Siever), ipak navode kako u određenoj mjeri postoji preklapanje između dva tipa ličnosti. Veliki dio nejasnoća vezano uz ulogu genetskih čimbenika u graničnom poremećaju ličnosti proizlazi iz neuspješnog uvažavanja činjenice da karakteristike shizotipne ličnosti naglašavaju kognitivne osobitosti (ekscentrični govor, ideje o referencama, itd.) koje se vjerojatno neće pojaviti vezano uz disfunkcionalno roditeljstvo, zanemarivanje od strane majke ili druge nedostatke koji se opetovano pojavljuju u povijesti pacijenata s graničnim poremećajem ličnosti. Tako se shizotipne karakteristike pojavljuju kao atipičan oblik psihoze, odnosno kao pretežno kognitivna forma psihoze. No, emocionalna disregulacija kao srž graničnog poremećaja ličnosti može proizaći iz nasljedne predispozicije za bipolarni poremećaj ili iz ometajućeg, nasilnog ili zanemarujućeg roditeljskog odgoja koji je prisutan kod velike većine pacijenata s graničnim poremećajem ličnosti.

Izuzetak čini određeni broj pacijenata s graničnim poremećajem koji su imali tople roditelje koji su iskazivali puno ljubavi; koji nisu bili zlostavljani, zanemarivani ili čak pogođeni smrću roditelja u godinama njihovog odrastanja. Kod ovih (ipak rjeđih) graničnih pacijenata njihovu psihopatologiju zapravo možemo objasniti samo genetskim utjecajem. Iz ove perspektive granični poremećaj ličnosti možemo najbolje sagledati kao etiološki miješano stanje, odnosno poremećaj emocionalne regulacije koji može nastati primarno iz: (a) nepovoljnog ranog okruženja, (b) genetskog opterećenja za bipolarni poremećaj ili (c) mješavine navedena dva čimbenika. Treba podsjetiti kako određeni udio osoba kojima je u adolescenciji ili ranim 20-ima dijagnosticiran granični poremećaj ličnosti i dalje pokazuje ​​jasne znakove bipolarnog poremećaja kada uđu u odraslu životnu dob. Kod potonjih postoji tendencija prisustva simptoma i opterećenosti tijekom godina, za razliku od veće skupine pacijenata s graničnim poremećajem kod kojih mnogi, osobito uz kvalitetno liječenje, postižu remisiju, pa čak i oporavak.